هشت بهشت

ز همه دست کشیدم که تو باشی همه ام ، با تو بودن ز همه دست کشیدن دارد

هشت بهشت

ز همه دست کشیدم که تو باشی همه ام ، با تو بودن ز همه دست کشیدن دارد

اینو حتما بخونید خیلی قشنگه (تقدیمی به یدونه)





شقایق گفت با خنده : نه بیمارم نه تب دارم، اگر سرخم چنان آتش،

حدیث دیگری دارم گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی.

نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود

و صحرا در عطش می سوخت تمام غنچه ها تشنه

ومن بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت

ز ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود

ز آنچه زیر لب می گفت شنیدم سخت شیدا بود

نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش افتاده بود، اما طبیبان گفته بودندش

اگر یک شاخه گل آرد ازآن نوعی که من بودم، بگیرند ریشه اش را و بسوزانند،

شود مرهم برای دلبرش، آندم شفا یابد.

ادامه مطلب ...

آخرین دست ساخته ی تو ....





بیــــا آخرین شاهــکارت را بیبیــــن

مجسمـــــه ای بـــا چـشمــــانی بــــاز

خیــــره به دور دســــت

شایــــد شــــرق شایــــد غــــرب

مبهــــوت یک شکست ،

مغلــــوب یک اتفــــاق

مصلــــوب یک عشــــق،

مفعــــول یک تــــاوان

خرده هــــایش را بــــاد دارد می بــــرد

و او فقــــط خاطــــراتش را محکــــم بغــــل گرفتره...

بیــــا آخــــرین شاهکارت را بیبیــــن

مجسمــــه ای ساختــــه ای به نــــام «مــــــــن»

من و تو ...

تـــــــو می گویی از زاویه ی من به مسئــله نگاه کن   !!!

 

از زاویــه تو  …

 

آهـــــــا دیدم ،

 

از زاویه ی تو چه تنـــگ است کنار هم نشســــــتن دو ضلع  !!!

 

من  و تـــــو !

 

 

همینـــــه کــــــــــــــه هســــت !



فلاسفـــه دربـــاره عشــــــــق

خیلـــی حرفهــا زدند

امــــا منطــق هیجکــدامشــــان

به پـای منطـــق تـــــــو نرسیـــــد

همیشه  گفتــــــی:

همینـــــه کــــــــــــــه هســــت !





شطرنج دنیا و دل





زندگی شطرنج دنیا و دل است
قصه ی پر رنج صدها مشکل است

شاه دل کیش هوس ها میشود
پای اسب آرزو ها در گل است!

فیل بخت ما عجب کج میرود
در سر ما بس خیال باطل است

مهره های عمر من نیمش برفت
مهره های او تمامش کامل است

ما نسنجیده پی فرمان ا و
غافل از اینکه حریفی قابل است…!

 

 

دیگر هواے برگرداندنــش را ندارم



دیگر هواے برگرداندنــش را ندارم


هرجـا که دلــش مـے خواهــد برود


فقط آرزو مـے کنـم


وفتے دوباره هــواے مـَـن به سرش زد


آنقــدر آسمان ِ دلـش بگیــرد که با هزار شب گریـــه


چشمانش باز هم آرام نگیــرد...

زخم نبودنت ...




به حرمت نان و نمکی که با هم خوردیم

 

 

نان را تو ببر

 

 

که راهت بلند است و طاقتت کوتاه

 

 

نمک را بگذار برای من

 

 

می خواهم این زخم همیشه تازه بماند..

 

اَفســـوس ....



اَگر شآعر بودَم
چنآטּ شعرے برآیت مے نوشتَم
ڪه بآ ڪلمآتَش خودَت را دآر میزدے !

 اما اَفســـوس ڪه مـن شـــــآعِر نیســتَم !

 و میدآنـــــَـم روزے با این حرفـــــآے در گِلــو مآنـــــده اَم خود را دآر میزنـَــم !