تو ...

سد چشمانم شکست ......روزگارم تر شد ....

گریه از عمق وجودم رد شد ....تنم از باور رویا تب کرد ...

کاشکی رویا بود ....نه حقیقت دارد ....

آنچه از چشمه چشمم جاری است ...پیچک احساسم.... به تنت می پیچد ....

و تو  بی احساسی ....کاش می خندیدی ....کاشکی می مردم ........

(این شعر واقعا حرف من بود به ...)

---

…و سلامی دیگر  

در عجبم که انسان چه رسمی دارد.زمان درازی است که از زندگی با خبرم.چرا که روز از آن من است. ولی زندگی پستی و بلندی دارد.

دوست دارم داستانی را بدانی .مدتی بیش که از عمرم نگذشته بود چشمم به کسی افتاد.و قسمت به گونه ای شد که ادامه زندگی برای بیشتر ساعات با او می گذشت. فکرها روز به روز به هم نزدیکتر می شد و پیوندی بود که از روی بچگی برای سرگرمی بین آنها خورده شده بود.مدتی گذشت وکمی که فکرها روبه رشد رسید طرفی دید که علاقه ای بیش به طرف خود پیدا کرده است.روز به روز علاقه بیشترمی شدو امیدی در وجود او افزایش می یافت.

از معشوق خود رویایی در وجود داشت که در هیچ جای قصه ها نمی یافت . روز به روز باورش بیشتر می شد که زندگی فقط برای او ساخته شده است. که با وصال عشقی  عمر جاوید خضر یابد.

 ولی خبری نداشت که طرف کمترین توجهی به او نشان نمی دهد.طرفی که فکر میکرد رابطه ای که در وجود دارد نباید برای بیش از این باشد. و روزی رسید که عاشق قصه دیگر رمقی برای پنهان کردن نداشت و با هزار امید حرفی که به دل داشت گفت.در همین لحظه زمان سیاه شد و طرف جوابی که نباید داد.

و چیزها که بر سر عاشق نرفت.چنان که چو فرهاد در پی مرگ. چه باید گفت؟ از قصه ای که جز حقیقت نیست و پایانی که جز غم. ولی چه میتوان کرد که نرسیدن رسم است چو مجنون در پی لیلی.

واگر حرف یار بخت باشد این بار بر من کج افتادو….

                                         *****                                           

روزگاری که من  در طی سالی به زمان می گشتم همه امیدم از این چشمه ی جوشان برخاست.در همان لحظه زمان زیبا شد.و دلی دادم از آن پس به زمان ودلیلم پی این حرف نبودش کسی جز معشوق.و چه سختی بکشیدم که به من روی آرد.پس از آن روز به کامم عسلی این جهان پرده ای از باغ بهشت.

مدتی غرق در این کام شدم.وچه شد؟هیچ جز نیست مرا.چه اندوه است که انسان ببیند پی راه بمبستی.ولی این بمبست از من چه ساخت؟.گفتنش شیرینی بر کامم.چون که از روز ازل فکرش را می کردم.زندگی بر کامم فرقی نیست..

چون که دوست داشتم از پی دوست ارزشی و پی تو بی ارزش.و دلیلی است که تو نقطه از دوست نداری.

***

"همدمی نیست در این سوختنم"  

وزمانیکه دل پاک شدن . و همین لحظه چه آرام بگیرد همه غرب از رفتن. وچه شبها که به امید نشستن. وچه آهی که به سردی نشستن به لبی که سحر می برسد. باز صبحی و همی چشم به آن است که ببیند به چنین رسم چه کس می شکندرسم هوس را.روزی از روز دیگر می گذردتا به ابد هر چه که خوبی است بیاید و چه افسوس که این منتظری بی خبر است. زندگی از ازلش ساختن کلبه غم . و چه تحقیر شدن ها که عشقی پاک است. و چه اغرزش که رود از پی هر هستی به کنار.لحظه لحظه پی هم بگذرد. آخر راه غم است. آخرش شوختن است . آخرین لحظه ی آه. و همین جای امید که کسی بر لب خود می گوید:آه از عشق وگداز"همدمی نیست در این سوختنم.

    کسی که به حقیقت میرسد  از اندوه دنیا دست بر می دارد.                                                   (افلاطون)    

 

به کجا باید رفت بعد از این خاطره ها  
بعد از ین خاطره هایی که همه هستی من از آنهاست
به کجا باید رفت  ! ! ! ! ! !