زندگی سهم عاشقاست...

بر ماسه ها نوشتم ... دریای هستی من .. از عشق توست سرشار .. این را به یاد بسپار

آنقدر در خویشتن درد درون ریختـــــم                     تا که خود با درد هستی سوز خودآمیختم         

     تا جدا ماند من در من ز هر بیگانه ای                 از تـــــــــو هم ای عشق بیفرجام بگریختم

     برگ زردی بودم و در تند باد حادثه ها               بر تن هر شــــــــاخه بی ریشه ای آمیختم

سلام و بعد از مدتها سلام

سلام به تو نازنین که پیوسته با من بودی و در کنار من زیستی و رنج این زیستن را تو باعث

تحمل آمدی تو که پیوسته در چشمهایت برق محبت را دیدم و در گرمای دستهایت توان بودن را

تجربه کردم . با تو و بی تو در هر گوشه ای از دنیا که بودم و هستم جز به نامت رقمی نزدم . جز با

عشقت فریاد برنیاوردم . با تو سوختم با تو ساختم .. تنها عشق تو بود که گلبوته پژمرده زندگیم را

توان پایایی داد . امروز انگار هزارساله ام این منی که در من زندگی می کنه آنقدر پیر است که خود

بوی سدر و کافورش را حس می کند . همانی که تو نازنین می شناسی دلی باندازه مشت کوچکش در

سینه دارد اما این دل بوسعت دنیا عشق محبت و ایثار دارد . هرگز معنی حسادت و خودبزرگ بینی را

نشناخته ام . من دل آزاری را نیاموختم . اگر چه بسیاری دلم را آزردند و دلم را شکستند ........

شنیدم می خواهی از عشق بگویم !!!

تو عشق را به معنای واقعی کلمه با همه حرمت و پاکی و یکه شناسیش در نوشته های من حس می کنی

حتی می توانی ببینی . در نهانخانه دلم حرمی است که بر آن حریمی کشیده ام . آنجا یک کلمه در کنار

عشق نوشته ام ......... فنا ... !!!!!

همه زندگی من در شب می گذرد . روز بی حیا را دوست ندارم . شبها را تا صبح می نویسم .. به خلوت

و بزرگی و عظمتش عاشقم .. در آن لحظات من خودم نیستم او با من است . او که نمی بینمش ولی با

همه جان احساسش می کنم . اینها را همه برای تو گفتم . تو که می خواهی ....

ولی دیگر نمی شود ماند .. دیگر نمی شود نوشت ..

     دوستم بدار ...
                                مرا بدست فراموشی نسپار ......
                                                                                    ای یار ای همیشگی . . .