کوچه

 

بی تو ، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم !

                                                در نهانخانة جانم گل یاد تو درخشید
                                                باغ صد خاطره خندید
                                                عطر صد خاطره پیچید
 
یادم آید که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

                                               ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
                                               تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
                                                من همه محو تماشای نگاهت
                                               آسمان صاف و شب آرام
                                               بخت خندان و زمان رام
                                               خوشة ماه فرو ریخته در آب
شاخه ها دست برآورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ

                                                 یادم آید : تو بمن گفتی :
                                                 ازین عشق حذر کن !
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب ، آئینة عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا ، که دلت با دگران است
تا فراموش کنی ، چندی ازین شهر سفر کن !

با تو گفتنم :
               حذر از عشق ؟
                                    ندانم
سفر از پیش تو ؟
                       هرگز نتوانم
                                                روز اول که دل من به تمنای تو پَر زد
                                                 چون کبوتر لب بام تو نشستم
                                                 تو بمن سنگ زدی ، من نه رمیدم ، نه گسستم
                                                 باز گفتم که : تو صیادی و من آهوی دشتم
                                                 تا به دام تو درافتم ، همه جا گشتم و گشتم
                                                 حذر از عشق ندانم
                                                  سفر از پیش تو هرگز نتوانم ، نتوانم … !


اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب نالة تلخی زد و بگریخت !
اشک در چشم تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید

                                           یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم
                                           پای در دامن اندوه کشیدم
                                           نگسستم ، نرمیدم

رفت در ظلمت غم ، آن شب و شبهای دگر هم
نه گرفتی دگر از عاشق آزده خبر هم
نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم !
بی تو ، اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم